Σαν ποτάμι, παρεκτράπηκα
απ' την πορεία μου
εξαιτίας αυτής της
αιμοβόρας και κτηνώδους εποχής.
Η ζωή μου πλαστογραφήθηκε
και έρρευσε
σε ένα άλλο κανάλι
πέρα απ' το καθορισμένο.
Ποτέ δε γνώρισα τις
γενέθλιές μου όχθες.
Ω, πόσα θεάματα έχασα,
οι αυλαίες σηκώθηκαν
χωρίς εμένα
και χωρίς εμέ έπεσαν.
Πόσους φίλους
μου, στη διάρκεια
της ζωής μου, ποτέ δε συνάντησα
και πόσες των πόλεων
οριζοντογραμμές δεν αντίκρισα
που θα μπορούσαν να
μου φέρουν δάκρυα,
αλλά ξέρω μοναχά μια
πόλη στον κόσμο όλο,
και μπορώ να τη βρω,
ακόμη και στα τυφλά, σ' ένα όνειρο.
Πόσα ποιήματα δε
συνέθεσα.
Η κρυφή τους χορωδία
με περικυκλώνει τώρα
και, μια ωραία μέρα,
ίσως και να
με στραγγαλίσει…
Γνωρίζω όλες τις
αρχές, όλα τα τέλη,
και τη ζωή μετά το
τέλος, και κάτι άλλο,
το οποίο, προς το
παρόν, δε θα αναφέρω.
Υπάρχει μια άλλη
γυναίκα που έχει σφετεριστεί
το μόνο μέρος που
μπορούσα να διεκδικήσω,
και τώρα φέρει το
νόμιμο όνομά μου,
αφήνοντάς μου ένα
ψευδώνυμο μοναχά, με το οποίο
έκανα ό,τι καλύτερο
μπορούσα ή έλπιζα να κάνω.
Ο τάφος στον οποίο
θα ξαπλώσω δε θα είναι ο δικός μου.
Αλλά έρχονται στιγμές
που άγρια της άνοιξης φυσήματα,
ή συνδυασμοί λέξεων
σ' ένα συνηθισμένο βιβλίο,
ή τα χαμόγελα κάποιων
ξαφνικά με παρασέρνουν
πίσω στη ζωή που ποτέ
δεν υπήρξε.
Σε μια χρονιά σαν
και τούτη αυτό θα μπορούσε να συμβεί,
κι αυτά επίσης: να
ταξιδέψω, ν' αναλογιστώ, να δω,
και να θυμηθώ, και
να εισέλθω σε μια νέα αγάπη,
όπως μπαίνει κανείς
σ' ένα καθρέφτη, με οξεία επίγνωση
της προδοσίας και
της ρυτίδας που δεν υπήρχε
την προηγούμενη
μέρα…
Αλλά αν, μέσω της
ζωής που έχασα,
μπορούσα να κοιτάξω
και να δω την παρούσα ζωή μου,
θα μπορούσα επιτέλους
να αντιληφθώ τι είναι στ' αλήθεια η
ζήλια…
Σε δική μου μετάφραση από τα αγγλικά.
Η εικόνα είναι παρμένη από εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου