Περπατούσα στο δρόμο,
ιδρωμένος και με τα μαλλιά κολλημένα
στο πρόσωπό μου
όταν είδα τον Ερνέστο
Καρντενάλ να έρχεται
από την αντίθετη
κατεύθυνση
και αντί χαιρετισμού
του είπα:
Πατέρα, στο Βασίλειο
των Ουρανών
που είναι ο κομμουνισμός,
υπάρχει χώρος για
τους ομοφυλόφιλους;
Ναι, είπε.
Και για αμετανόητους
αυνανιστές;
Για σκλάβους του
σεξ;
Για ηλίθιους του
σεξ;
Για σαδομαζοχιστές,
για πόρνες, γι' αυτούς που έχουν μανία
με τα κλύσματα,
για κείνους που δεν
αντέχουν πια, εκείνους που στ' αλήθεια
δεν αντέχουν πια;
Και ο Καρντενάλ είπε
ναι.
Και σήκωσα το βλέμμα
ψηλά
και τα σύννεφα
έμοιαζαν
σαν τα χλωμά ροζ
χαμόγελα των γάτων
και τα δέντρα
σταυροβελονιά στο λόφο
(το λόφο που πρέπει
ν' ανέβουμε)
έσειαν τα κλαδιά
τους.
Ήταν άγρια δέντρα,
που έμοιαζαν να λένε,
κάποια μέρα, νωρίτερα
παρά αργότερα, θ' αναγκαστείς να έρθεις
στη φτιαγμένη από
καουτσούκ αγκαλιά μου, στην τραχιά μου
αγκάλη,
στην ψυχρή αγκαλιά
μου. Σε μια βοτανική ψυχρότητα
που θα κάνει τις
τρίχες σου να σηκωθούν κάγκελο.
Σε δική μου μετάφραση από τα αγγλικά.
Η εικόνα είναι παρμένη από εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου