Σαν αποχαιρετισμός

Παράξενη πολύ ήταν ετούτη η μέρα. Λίγο λυπημένη, λίγο χαρούμενη, νοσταλγική και γιομάτη προσδοκία.
Ήτανε πέρυσι το καλοκαίρι που -εντελώς στα ξαφνικά και δίχως καμιά προεργασία- πήρα να γράφω ένα μυθιστόρημα «παράξενο», μια ερωτική ιστορία γιομάτη πόνο, ελπίδα, απογοητεύσεις και όνειρα. Το κείμενο μου έβγαινε αβίαστα, έρεε σα γάργαρο νερό και πλημμύριζε τις σελίδες, με ταξίδευε νοητικά σε ξένες ζωές και μου επέβαλλε να τις γνωρίσω, να τις διαβάσω, να γράψω την ιστορία τους.
Απόλαυσα πολύ εκείνο το ταξίδι, ξεδίψασα απ’ την κάθε στιγμή του, ένιωσα πιο πολύ δικό μου από καθετί άλλο το βιβλίο που προέκυψε απ’ αυτό, έγινα πολύ καλός φίλος με τους ήρωές του.
Και να που σήμερα έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού. Καθώς κρατώ στα χέρια μου το σελιδοποιημένο κείμενο, καθώς χαϊδεύω νοερά τις εικόνες και τα συναισθήματα που αναβλύζει, καθώς αντικρίζω για στερνή φορά τα πρόσωπα που δημιούργησα, μια γλυκιά μελαγχολία με τυλίγει -αυτή της απώλειας- και μια πικρή χαρά με γεμίζει – αυτή της επίτευξης ενός στόχου.
Τώρα νιώθω λίγο χαμένος. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Ίσως να έφτασε η ώρα να σαλπάρω πια για τα καλά για θάλασσες ιστοριών άλλες, για τους ουρανούς κάποιων άλλων ψυχών.

Υ.γ. Ο «τελικός» τίτλος του βιβλίου είναι «Οι γυναίκες της συγνώμης» και θα κυκλοφορήσει στις 15 Νοεμβρίου από την Εμπειρία Εκδοτική