Ψυχή

Κι ήρθε κι αυτή, η απουσία σου, για να μας φέρει πιο κοντά. Είσαι μακριά μου, αλλά η εικόνα σου δε φεύγει ποτέ από τα μέσα μου μάτια, δε χάνεται στιγμή απ’ την ψυχή μου. Κάθε ανάσα μου ταξιδεύει σε σένα. Ακόμη κι αυτός ο εκκωφαντικός άνεμος που πνέει ανελέητα απ’ το πρωί φαίνεται να θέλει να σου μεταφέρει το μήνυμά μου: εγώ είμαι για σένα, κι εσύ για μένα, και οι αποστάσεις δε θα σταθούν ποτέ ικανές να μας χωρίσουν. Τουλάχιστον όχι όσο είσαι η πρώτη σκέψη μου όταν ξυπνώ κι η τελευταία όταν κοιμάμαι, όχι όσο κατοικείς στα όνειρά μου, όχι όσο μου δίνεις χαρά και αγαλλίαση μόνο και μόνο γιατί υπάρχεις. Λένε πολλά για την αγάπη, είπα κι εγώ πολλά, αλλά αν με ρωτούσαν τώρα τι είναι δε θα ήξερα τι να τους απαντήσω. Ίσως να τους έλεγα απλά: είναι αυτό που νιώθω. Αυτό που νιώθω για σένα, η θλίψη του να είμαι μακριά σου, η χαρά του να σε έχω μέσα μου, η γιορτή της ζωής που είναι η ένωσή μας. Λόγια, ε; Στα λόγια πάντα τα κατάφερνα, κάπου στα έργα υστερούσα. Το λοιπόν, θα προσπαθήσω να κάνω αλμάτα και στα έργα, να γίνω καλύτερος άνθρωπος, για σένα, για μας. Πόσο μου αρέσει αυτό το “μας”, αυτός ο πληθυντικός που θέλει να σκοτώσει το δόλιο το εγώ! Τώρα, καθώς κάθομαι και γράφω αυτά τα λόγια, καθώς ακούω αυτή το υπέροχο κλασικό “Καλοκαίρι” του Βιβάλντι, καθώς νιώθω την ψυχούλα σου κοντά μου, δίπλα μου, μέσα μου, σκέφτομαι πόσο τυχερός στάθηκα στη ζωή: αγάπησα κι αγαπήθηκα! Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Ετούτες οι γραμμές γράφονται για την κάθε ψυχή που ένιωσε τον πόνο και τη χαρά μας, που δεν ξέχασε πως είναι να αγαπάς και να μοιράζεσαι, να δακρύζεις και να χαμογελάς, να πονάς και να υπομένεις. Είναι αφιερωμένες και στην κάθε ψυχή που τόλμησε να κάνει τα μεγάλα, που δεν υποχώρησε ποτέ μπροστά στα δύσκολα, που με νύχια και με δόντια αγωνίστηκε και πραγματοποίησε τα όνειρά της. Τέτοια ψυχή, πιστεύω είναι κι η δικιά σου, γλυκιά μου αγαπημένη, και θέλω να ξέρεις ότι πάντοτε θα έχεις κάποιο δίπλα σου για να σε στηρίξει, για να σε σπρώξει να ανέβεις πιο ψηλά, στους δικούς σου ουρανούς. Όπως κάνεις κι εσύ για μένα, χωρίς ίσως να το αντιλαμβάνεσαι. Πιστεύω σε σένα και στα όνειρά σου, πιστεύω ότι μπορείς να ζωγραφίσεις ένα πιο όμορφο κόσμο και να ζήσεις μέσα του, πιστεύω ότι εκεί που υπάρχει η θλίψη μπορεί να ανθίσει το χαμόγελο, και ότι τη θέση του πόνου μπορεί να πάρει η χαρά. Φτάνει, ό,τι κι αν γίνει, να μην αλλάξεις ψυχή, να μείνεις εσύ! Κάθε σταγόνα ευτυχίας δικής σου είναι ένας ωκεανός ευτυχίας για μένα. Θέλω να σε βλέπω πάντα χαρούμενη, αισιόδοξη και να χαμογελάς. Κι αν κάποτε σε επισκεφθεί το δάκρυ, να το καλοδεχτείς σα φίλο κι αδελφό, αλλά μετά να το αφήσεις να συνεχίσει το δρόμο του. Ψυχή που δε δάκρυσε, δεν πόνεσε και δεν ξαναναστήθηκε είναι ψυχή χαμένη! Θέλω τόσα να σου πω, αλλά και πάλι δε μου βγαίνουν οι λέξεις. Θα σ’ τα πω με τη σιωπή, κάποια βραδιά, κάτω από ’να ολόφεγγο αστρολουσμένο ουρανό, κρύβοντάς σε μες στην αγκαλιά μου, γεμίζοντάς σε με φιλιά. Σε μια απ’ τις πολλές στιγμές μαγείας που ίσως να μας είναι γραφτό να ζήσουμε…

υ.γ. σήμερα θα ανέβαζα φωτογραφίες αλλά ο κύριος μπλόγκερ αρνείται, έτσι είπα να ανεβάσω (προ-προ-προ-) πέρσινα ξινά σταφύλια. Ένα κείμενο γραμμένο εν βρασμώ ψυχής πριν οκτώ χρόνια. Chok Tee