Βδομάδα 18

«Χαμογελούσες όταν γεννήθηκες», μού είπε κάποτε, θυμάμαι, η μαμά μου και την πίστεψα, αφού ακόμη και τώρα, δεκαετίες μετά, εξακολουθώ να το κάνω. Το χαμόγελό μου, θα έλεγε κανείς, είναι το σήμα κατατεθέν μου, με συνοδεύει παντού, κι αν κάποτε το ξεχνώ, σύντομα το βρίσκω και πάλι.

Δεν θα έλεγα ότι η ζωή μου είναι εύκολη, αλλά ούτε και δύσκολη είναι. Τριγυρνώ τις μέρες στους δρόμους, βγάζοντας τα προς το ζην και τις νύχτες τις ξοδεύω στο σπίτι, φτιάχνοντας με τη γυναίκα μου τα πράγματα που εξασφαλίζουν αυτό το προς το ζην.

Η χαρά που νιώθω δίπλα της είναι δύσκολο να περιγραφεί. Αυτή που μου δίνουν τα παιδιά μου αξεπέραστη. Το σώμα πονεί, μα η ψυχή αγαλλιάζει.