Σήμερα του τσίρκου η αφίσα
αποκολλάται απ' τον τοίχο
και τα παιδιά έχουν
ξεχάσει
αν ήξεραν κάτι δηλαδή.
Πατέρα, θυμάσαι;
Μόνο ο ήχος απομένει,
ο απόμακρος γδούπος των
καλών ελεφάντων,
η φωνή των αρχαίων
λιονταριών
και πώς οι καμπάνες
ριγούσαν για τον ιπτάμενο
άντρα.
Εγώ, γελώντας,
καθισμένη στον ψηλό σου
ώμο
ή μικρή στα σκληρά πόδια
των ξένων,
δε φοβόμουνα.
Κρατούσες το χέρι μου
και μου εξήγησες άμεσα
τους τρεις δακτυλίους του
κινδύνου.
Ω δες τον σκανδαλιάρη
κλόουν
και την άγρια παρέλαση
καθώς η αγάπη η αγάπη
η αγάπη γεννούσε κύκλους
γύρω μου.
Αυτός ήταν ο ήχος όπου
ξεκίνησε:
η κοφτή μας ανάσα που
λαχταρούσε να δει
τον ιπτάμενο άντρα με το
στήθος προτεταμένο
να διασχίζει τον έγκλειστο
ουρανό
και να σκαρφαλώνει στον
αέρα.
Θυμάμαι το χρώμα της
μουσικής
και πώς παντοτινά
όλες οι τρεμάμενές σου
καμπάνες
ήταν δικές μου.
Σε δική μου μετάφραση.
Η εικόνα είναι παρμένη από εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου