Απόψε
μπορώ να γράψω.
Απόψε
μπορώ να γράψω τις πιο θλιμμένες γραμμές.
Να
γράψω, για παράδειγμα, "Η νύχτα είναι έναστρη
Και
τ' αστέρια είναι μπλε και τρεμοπαίζουν πέρα μακριά".
Ο
νυχτερινός άνεμος περιστρέφεται στα ουράνια και τραγουδά.
Απόψε
μπορώ να γράψω τις πιο θλιμμένες γραμμές.
Την
αγαπούσα, και μερικές φορές μ' αγαπούσε κι εκείνη.
Νύχτες
σαν κι αυτή την κράτησα στην αγκαλιά μου.
Τη
φίλησα ξανά και ξανά κάτω από το δίχως τέλος ουρανό.
Με
αγαπούσε, μερικές φορές την αγαπούσα κι εγώ.
Πώς
θα μπορούσε κανείς να μην αγαπά τα πελώρια ακίνητά της μάτια;
Απόψε
μπορώ να γράψω τις πιο θλιμμένες γραμμές.
Αναλογιζόμενος
ότι δεν την έχω. Σκεφτόμενος ότι την έχασα.
Ακούγοντας
την παμμέγεθη νύχτα, που γίνεται ακόμη πιο αχανής χωρίς αυτήν.
Κι
ο στίχος πέφτει σα δροσιά στο βοσκοτόπι.
Τι
σημασία έχει ότι η αγάπη μου δεν μπορούσε να την κρατήσει εδώ;
Η
νύχτα είναι γιομάτη αστέρια και δεν είναι μαζί μου.
Αυτό
είναι όλο. Πέρα μακριά κάποιος τραγουδά. Πέρα μακριά.
Η
ψυχή μου δεν είναι ικανοποιημένη που την έχασε.
Το
βλέμμα μου προσπαθεί να τη βρει λες και μπορεί να τη φέρει πιο κοντά.
Η
καρδιά μου την αναζητεί, και δεν είναι μαζί μου.
Η
ίδια νύχτα ξασπρίζει τα ίδια δέντρα.
Εμείς,
της άλλοτε εποχής, δεν είμαστε πια οι ίδιοι.
Δεν
την αγαπώ πια, αυτό είναι βέβαιο, αλλά πόσο την αγαπούσα τότε!
Η
φωνή μου προσπάθησε να βρει τον αγέρα που θ' άγγιζε την ακοή της.
Αλλουνού.
Θα είναι αλλουνού. Όπως ήτανε πριν απ' τα φιλιά μου.
Η
φωνή της, το φωτεινό της κορμί. Τα ατελεύτητά της μάτια.
Δεν
την αγαπώ πια, αυτό είναι βέβαιο, αλλά ίσως και να την αγαπώ.
Η
αγάπη είναι τόσο σύντομη, η λησμονιά τόσο μακρόχρονη.
Επειδή
νύχτες σαν κι αυτή την κράτησα στην αγκαλιά μου
η
ψυχή μου δεν είναι ικανοποιημένη που την έχασε.
Ωστόσο
αυτός ίσως να είναι ο τελευταίος πόνος που θα μου χαρίσει
κι
αυτοί οι τελευταίοι στίχοι που θα γράψω για κείνη.
Η εικόνα είναι παρμένη από εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου