Στις μέρες μας είναι πολύ
εύκολο να φτιάξεις ανάμεικτες κασέτες.
Τα CD burners, τα
iPods και το iTunes
έχουν πάρει τη θέση
του βινυλίου και της
κασέτας. Και πολύ
σύντομα, έξυπνοι
εσωστρεφείς θα δημιουργήσουν
γοργότερους σημάδεψε-και-πάτα τρόπους για να διακηρύξει
κανείς την αγάπη του, τον
πόθο, τη φιλία και την εύνοια.
Μου λείπει ο κόπος
της δημιουργίας των παλιών
καλών ανάμεικτων κασετών.
Τις ακροβασίες στον αέρα
της ηχογράφησης ενός τραγουδιού
κάθε φορά. Μερικές φορές
χρειάζονταν μέρες
για να παίξεις, να
διαλέξεις, να παύσεις,
ν' αναλογιστείς, να
μαγνητοφωνήσεις, να ξαναπαίξεις, να διαγράψεις,
και ν' αντικαταστήσεις.
Αλλά δεν υπήρχε μαγικό ραβδί.
Ήταν χειρωνακτική εργασία.
Μια σπουδαία ανάμεικτη κασέτα
ήταν σαν ένα γλυπτό
σχεδιασμένο να αποπλανήσει
και να κάνει να χαλαρώσουν
τα σκοινιά.
Μια σπουδαία ανάμεικτη
κασέτα ήταν σαν μια παρέλαση τριών συγχορδιών.
Ηγείτο το πρώτο τραγούδι,
κάτι τολμηρό και γενναίο,
κάτι που αναζητούσε τη
ζεστασιά όπως το Cream του Πρινς,
ή το Let's Get It on του Μάρβιν Γκέι.
Το επόμενο τραγούδι ήταν
πάντα το Sweet Dreams της Πάτσι Κλάιν
ή κάτι από τον Χανκ. Αλλά,
ω, το τελευταίο κομμάτι
ήταν το δοχείο που
περιείχε
την περισσότερη αφοσίωση
και το μεγαλύτερο πόνο
και που έδινε υποσχέσεις
τις οποίες δεν μπορούσες ν' απαρνηθείς.
Σε δική μου μετάφραση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου