Για μια ακόμη φορά έφτασ’ η ώρα να φύγει.Αλλά να, δεν ξέρει πως να του το πει.
Μοιράστηκαν πολλά οι δυο τους,
Όμορφα λόγια, απέραντες σιωπές,
Τσακωμούς αμίλητους και κρυφές μαχαιριές.
Το τέλος, ωστόσο, όλο και πιο πολύ πλησιάζει,
Το νιώθει σαν ανάσα στ’ αυτί της,
Σα φωτιά της καίει τα σωθικά.
Δεν μπορεί να του πει την αλήθεια,
Όχι, δεν μπορεί,
Αφού είναι σκληρή και θα τον πληγώσει.
Δε θα του πει ότι τον βαρέθηκε,
Ότι βαρέθηκε αυτόν και την αιώνια γκρίνια του,
Πως δεν αντέχει πια να τον ακούει να λέει
Πόση δουλειά έχει
Και να τον βλέπει
Να μην κάνει απολύτως τίποτα.
Όχι, τίποτα σκληρό δε θα του πει,
Άκαρδα λόγια δε θα ξεφύγουν απ’ τα χείλη της.
Απλά θα επικαλεστεί την ανάγκη της για απομόνωση,
Θα πει ότι πρέπει να μείνει μόνη
Για να μπορέσει να εμπνευστεί και να δημιουργήσει ξανά,
Θα αφήσει να εννοηθεί ότι κάποια μέρα
Ίσως να επιστρέψει και πάλι κοντά του,
Κι ας γνωρίζει πολύ καλά πως δε θα το κάνει.
Δε θα είναι δύσκολος αυτός ο χωρισμός,
Εύκολος θα είναι για την ίδια πολύ,
Κι ευπρόσδεκτος σαν ευλογία.
Θα είναι σα να πετά, επιτέλους, από πάνω της τ’ αόρατα δεσμά
Ενός αδιέξοδου έρωτα και ν’ ανοίγει φτερά
Για τους παραμυθένιους ουρανούς των ονείρων της.
Ναι, πρέπει να τον αφήσει
Για να ζήσει.
12 σχόλια:
Εγώ ως σπαστικό της παρέας δε συμφωνώ με την τακτική της. Γιατί να μην του πει με καλό και όμορφο τρόπο τι έφταιξε. Να τον βοηθήσει να αλλάξει κι αυτός, να βελτιωθεί, έστω για την επόμενη. Και δεν θεωρώ τίμιο να τον αφήσει να περιμένει όταν από την αρχή γνωρίζει ότι δε θα επιστρέψει ποτέ σε εκείνον.
Αυτά είχα να πω η μίζερη και προσγειωμένη. Καλημέρα.
Το πέταγμα ενός χελιδονιού φέρνει την άνοιξη το ίδιο πέταγμα προϋπαντεί και τον χειμώνα.
Έχει πάντοτε σημασία όμως Λάκη Φ. τι είναι εκείνο που ο κάθε ένας προσμένει για την ψυχή του.
Τα λόγια πάντα πονούν περισσότερο από τις πράξεις μα πιο πολύ όταν εκείνα δεν λέγονται ποτέ.
Δεν είσαι πιο βάναυσο να περάσεις μια ζωή προσμένοντας την εκπλήρωση μιας υπόσχεσης που δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ από το να ζήσεις λίγα μίζερα χρόνια.
Μ’ εκείνο το κοίταγμα των ματιών μας στον βάθος του καθρέφτη τι να γίνεται άραγε;
Κάποιες φορές τα σκληρά λόγια ίσως ωφελούν περισσότερο. Η αλήθεια είναι πάντα καλύτερη από το ψέμα, ακόμα κι όταν είναι σκληρή!
Καλή σου μέρα!!
Mοιραστηκαν πολλα...λόγια απέραντες σιωπές..
Αυτο κρατώ και συνεχιζω τη δική μου σιωπή..
Καλησπέρα Λάκη
στα αδιέξοδα πρέπει να προχωράμε. να σπάμε τοίχους και να πατάμε μονοπάτια. κι αν οι εξηγήσεις δεν είναι πάντα ικανές να αποδώσουν τη θύελλά μας; πάντα μισές μένουν. οι πράξεις δείχνουν πορεία...
φιλιά βρόχινα...
εκεινη θα φυγει...θα τον αφησει για να αρχισει να ζει...
μ'εκεινον τι γινεται;
δεν υπαρχει λογος να περιμενει την εκπληρωση μιας ψευτικης υποσχεσης...
Γιατί άραγε η αλήθεια να μας δυσκολεύει και να μας φοβίζει τόσο πολύ?
Γιατί μας αρέσει να εθελοτυφλούμε?
Γιατί μας αρέσει να μη θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα?.....
Γιατί να είμαστε τόσο δειλοί.....
..λογια σιωπες πληγες κι ενα αδοξο τελος..ποιος θα ζησει και πως απο δω και περα;;δυνατο οπως παντα Λακη μου..να εισαι καλα..καλο ξημερωμα με αγαπη
τον αγαπαη ακομη...αλλα δεν ειναι πλεον ερωτευμενη μαζιτου....δεν ειναι αυτο που προσδοκουσε απο αυτον....δεν υπαρχη λογος να τον [την]πληγωση....αφου απλα τον αγαπαη.....και αυτο δεν φτανη τωρα....που ισος αυτος της εμαθε να θελη περισοτερα..απο αυτον...
Αν είναι θέμα ζωής και θανάτου, το καταλαβαίνω. Αν είναι θέμα εγωισμού, δεν το καταλαβαίνω. Αλλά όπως και να'χει, έτσι είναι η ζωή. Γέλιο και δάκρυα πάνε μαζί, σετ.Πολύ όμορφο κείμενο!
Όμορφοι στίχοι (προτιμώ το χαρακτηρισμό από τη λέξη "κείμενο"). Ο καθένας μπορεί να κρατήσει ό,τι του ταιριάζει για το τέλος ή την αρχή της δικής του εποχής.
Πρώτη φορά σας επισκέπτομαι. Έχετε ιδιαίτερα αξιόλογο ιστολόγιο.
Καλημέρα
Α. Μπλάνα
Θα συμφωνήσω με τη Jacki. Πιστεύω ότι πάντα η αλήθεια είναι καλύτερη. Μπορεί στην αρχή να μας χτυπάει βάναυσα... αλλά μόνο μ΄ αυτήν καταφέρνουμε να προχωράμε μπροστά.
Δημοσίευση σχολίου