Για μια ακόμη φορά μπορώ να πω ότι η ταινία δεν αδίκησε τη «Σιωπή των Αμνών» του Τόμας Χάρρις, αλλά αντίθετα ανέδειξε τα δυνατά στοιχεία της στοιχεία.Η υπόθεση λίγο-πολύ γνωστή απ’ την ταινία: Ένας κατά συρροή δολοφόνος σκορπά τον πανικό απάγοντας και δολοφονώντας γυναίκες και οι διωκτικές αρχές, που δέχονται ασφυκτική πίεση από τον τύπο και τους πολιτικούς, μοιάζουν να βρίσκονται σ’ αδιέξοδο. Κανείς απ’ τους ειδικούς δε φαίνεται ικανός να μπει στο μυαλό του δολοφόνου και να προβλέψει την επόμενη κίνησή του, έτσι όλα μοιάζουν χαμένα. Ο μόνος που μπορεί να βοηθήσει στη σύλληψή του είναι ο Δρ. Χάνιμπαλ Λέκτερ, που κρατείται κάτω από υψηλά μέτρα ασφαλείας σε μια ψυχιατρική κλινική. Πώς να τον πείσουν, όμως, να τους μιλήσει; Ο Τζακ Κρώφορντ, που γνωρίσαμε από το προηγούμενο βιβλίο του Χάρρις, τον «Κόκκινο Δράκο», επιστρατεύει μια τελειόφοιτο της ακαδημίας του Εφ Μπι Άι, ακριβώς γι’ αυτό το σκοπό.
Η Κλαρίς Στάρλινγκ, που υποδύθηκε με επιτυχία στην ταινία η Τζόντι Φόστερ, είναι μια λαμπρή φοιτήτρια, που θέλει όσο οτιδήποτε άλλο στον κόσμο να επιτύχει και να μπει στο Σώμα, έτσι με που την καλεί ο Κρώφορντ, πέφτει με τα μούτρα στη δουλειά, αλλά και σ’ ένα ταξίδι που θα την οδηγήσει στις σκοτεινές πλευρές της ψυχής και την αυτογνωσία. Ο Λέκτερ, που τη βασανίζει και τη συμπαθεί, της δείχνει με τον τρόπο του το δρόμο προς τη λύση του μυστηρίου.
Τα πράγματα, ωστόσο, περιπλέκονται, όταν ο δολοφόνος απαγάγει την κόρη μιας πανίσχυρης πολιτικού, με αποτέλεσμα ο Κρώφορντ να εξοστρακιστεί από την πρώτη γραμμή της έρευνας. Τώρα η Στάρλινγκ πρέπει είτε να υπακούσει τις εντολές των ανωτέρων της και να επιστρέψει στην ακαδημία ή να ακολουθήσει το ένστικτό της και, με τη βοήθεια και ανοχή του «προστάτη» της, να συνεχίσει να διερευνά την υπόθεση, βάζοντας προς το παρόν στον πάγο τα όνειρά της για καριέρα. Το δίλημμά της μεγάλο, αλλά κι η επιλογή που προβάλλει μπροστά της ξεκάθαρη.
Η «Σιωπή των Αμνών» είναι ένα καλογραμμένο, αλλά κάπως φλύαρο θρίλερ, που ίσως στα ίσως ενός άλλου συγγραφέα είχε καλύτερη τύχη. Ο Χάρρις, έχοντας την ευλογία να χειρίζεται ένα αβανταδόρικο χαρακτήρα, όπως του Λέκτερ, θα μπορούσε να γράψει ένα από εκείνα τα βιβλία που αφήνουν εποχή, τόσο με τη θεματολογία τους όσο και με τα πάθη των ηρώων τους. Αντί αυτού, όμως, τον προσεγγίζει μάλλον επιφανειακά, αποτυγχάνοντας να διεισδύσει εις βάθος στης ψυχής του τα σκοτάδια.
Απ’ τη δική τους πλευρά οι συντελεστές της ταινίας απομόνωσαν μ’ επιτυχία τα σημεία εκείνα που έκαναν το βιβλίο να ξεχωρίζει και τα ανέδειξαν με τρόπο κινηματογραφικά μοναδικό.
Την αίσθηση του ανεκπλήρωτου μού άφησε η ανάγνωση αυτού του έργου.
2 σχόλια:
Πότε προλαβαίνεις να γράφεις να διαβαζεις να ζείς. Χρειάζομαο τριάπλασιες ώρες απο αυτές που έχω για να τα κάνω όλα αυτά μαζί. :)
Καλό μεσημέρι.
Το να βλέπει κανείς πρώτα την ταινία και μετά να διαβάζει το βιβλίο, μπαίνει έπειτα στο παιχνίδι των συγκρίσεων. Προσωπικά όταν το είχα διαβάσει ήταν απ'τα θρίλερ που μου άρεσαν πάρα πολύ και βρήκα πολύ έξυπνο τον τρόπο χειρισμού των κεφαλαίων του Χάρις, εναλλάσοντας τα σαν σκηνές σε ταινία: το ένα κεφάλαιο σε μεταφέρει στο μπουντρούμι με τον ψυχάκια που φυλακίζει τις γυναίκες και ράβει δερμάτινα απ'το δέρμα τους και στο επόμενο κεφάλαιο σε πάει στις έρευνες που κάνει η Κλαρίς κλπ.. Λάκη πιστεύω ότι είναι λογικό να νομίζεις ότι το βιβλίο σου έδωσε την εντύπωση του ανεκπλήρωτου, γιατί θα πρέπει τα βιβλία του Χάρις να τα διαβάσεις με την σειρά που τους αναλογεί. Διάβασε το 'Χάνιμπαλ' έπειτα...
Γαμώτο, το βιβλίο (εννοώ την 'Σιωπή των αμνών') το είχα δανείσει να το διαβάσουν και ποτέ δεν μου επεστράφηκε. Αποτέλεσμα; Ψάχνω να το βρω να το αγοράσω και δυστυχώς δεν βρίσκω το παραμικρό αντίτυπο (μιλάμε για την ελληνική έκδοση από Bell) και ήθελα να το ξαναδιαβάσω... :(
Δημοσίευση σχολίου