Σαν Μπλουζ V

Σκοτάδι! Δίπλα μου, γύρω μου, μέσα μου, βαθύ σκοτάδι, φαινομενικά αδιαπέραστο. Προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήμουνα προτού σε γνωρίσω, αλλά οι εικόνες ξεγλιστρούν απ’ το μέσα μου βλέμμα, μού βγάζουν τη γλώσσα σαρκαστικά κι εξαφανίζονται. Ούτε καν την όψη μου δεν μπορώ να δω. Και τώρα νιώθω γριά. Μια εικοσάχρονη γριά στο μεταίχμιο της εφηβείας και της άνοιας.
Κάθε νύχτα, κάθομαι μονάχη, παρέα με τα κεριά, τη μουσική, το κρασί και την απόγνωσή μου και γράφω σ’ ένα τετράδιο σκέψεις σκόρπιες, στίχους ασύμμετρους, προσπαθώντας από μέσα εκεί να ζωντανέψω τον αλλοτινό εαυτό μου. Γράφω και δακρύζω και μετά κρεμάω τα έργα μου -χα, τα έργα μου- με μανταλάκια στις φλέβες μου για να στραγγίξουν, για να στάξουν αίμα και να δώσουν ζωή.
Ως πότε θα κρατήσει αυτό το μαρτύριο, ε; Ως πότε! Ως πότε θα πορεύομαι ανάμεσα στης ζωής τα φαντάσματα και θα κυνηγάω σκιές. Ως πότε θα τρέφω ελπίδες και θα καταβροχθίζω όνειρα; Ως πότε θα είμαι... ανύπαρκτη;
Αν τα διάβαζες όλ’ αυτά τώρα, θα χαιρόσουν πολύ, το ξέρω. Αλλά, δε θα σου κάνω το χατίρι. Αυτό το γράμμα είναι για σένα και μόνο, αλλά για μένα αποκλειστικά. Δε θα σου δώσω ποτέ την ικανοποίηση τού να μάθεις πόσο πολύ έπεσα. Και όχι, δεν είναι θέμα εγωισμού, αλλά δικαιοσύνης. Δε γίνεται ν’ ανταμείβουμε εκείνον που μας σκοτώνει.

Απόσπασμα