Σαν Μπλουζ ΙΙ

Πλάνα αφηρημένα. Εσύ, να κάθεσαι στο γραφείο σου και να προσπαθείς να γράψεις κάτι σ’ ένα τετράδιο. Εσύ, μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή. Εσύ, να συνομιλείς με κάποιον στο τηλέφωνο και να του πουλάς πνεύμα. Εσύ, να προσπαθείς μάταια να μαγειρέψεις και το γέλιο μου από πίσω εκκωφαντικό. Εσύ.
Εγώ, να διαβάζω ένα παλιό βιβλίο, τώρα αγαπημένο. Εγώ, να σου φτιάχνω ομελέτα ή καφέ. Εγώ, να κάθομαι στοχαστική και να παρατηρώ ένα μονόχνοτο ηλιοβασίλεμα της πόλης. Εγώ, να κοιμάμαι σα μωρό παιδί στα σεντόνια σου και σχεδόν να χαμογελώ. Εγώ, να κυνηγώ σκιές στη μικρή πίσω αυλή του σπιτιού σου. Εγώ.
Εμείς. Λίγα μονάχα πλάνα μοιραστήκαμε εμείς. Ένα φιλί. Μια σύντομη βόλτα στην ακροθαλασσιά κι ένα περίπατο σε κάποιο μονοπάτι στο βουνό. Κάποια γενέθλια που δε γιορτάσαμε ποτέ.
Η τρέλα μου. Να ξαπλώνω στο κρεβάτι και να κινηματογραφώ σκηνές απ’ τη μικρή οθόνη ανάμεσα από τα δάχτυλα των ποδιών μου. Να σε συλλαμβάνω έπ’ αυτοφώρω να σκαλίζεις τη μύτη σου. Να κυνηγώ ένα σκυλί με την κάμερα καταγράφοντας τις αντιδράσεις του. Να παίρνω συνεντεύξεις από αγνώστους, έτσι για την πλάκα μου. Να...
Η πόζα σου. Να γυρίζεις τα πλάνα, λες και είσαι ο δόλιος ο Ζανγκ Γιμού. Να προσπαθείς να βρεις τις τέλειες γωνίες λήψεις, λες και φτιάχναμε κάποιο αριστούργημα. Οι δημόσιες βουτιές σου σε πεζοδρόμια και χωράφια για καλλιτεχνικούς λόγους, στην παρουσία πάντοτε θεατών. Η επιμονή σου να προσπαθείς να μου διδάξεις κάποια πράγματα για ένα θέμα που φανερά δεν κατείχες. Η παραίτηση...

Απόσπασμα