Τέλος Εποχής ΙΙΙ

Η ιστορία μας ήταν διαφορετική...
Μα, τι λέω τώρα;
Διαφορετικές δεν είναι όλες οι ιστορίες;
Αλλά να,
Η ιστορία μας ήταν η δική μας...
Η ιστορία μιας μεγάλης ψευδαίσθησης
Και πολλών μικρών διαψεύσεων.
Η ιστορία ενός μεγάλου πάθους
Και των παρενεργειών του.
Ω, δεν ξέρω τι λέω...
«Και πότε ήξερες;» θ’ αναρωτιέσαι εσύ.
Η αλήθεια είναι πώς πάντα,
Πάντα ήξερα τι έλεγα,
Τι ήθελα δεν ήξερα.
Μέχρι που σε γνώρισα και τότε έμαθα,
Έμαθα σκληρά αλλά και με κόπο πολλή τι
Στα σίγουρα ΔΕΝ ήθελα.
Δεν ήθελα εσένα και τ’ ακριβά σου δώρα,
Δεν ήθελα τη σκλαβιά που ήταν το
Τίμημα για την αγάπη σου,
Δεν ήθελα να χάσω όλα όσα ήμουνα
Για να σε δικαιώσω.
Δε θα σου ζητήσω να με συγχωρέσεις
Που κάποια νύχτα πικρή σε εγκατέλειψα.
Θα σου ζητήσω μονάχα να ψάξεις να βρεις
Στα βάθη του χρόνου ποια ήμουν,
Τι σου έλεγα πώς πάντοτε ζητούσα.
Και τότε θα καταλάβεις ότι ποτέ δεν πρόδωσα εσένα,
Αλλά παρά μόνο τον εαυτό μου,
Εκείνον που σκότωσα για να ’μαι μαζί σου...

υ.γ. να που ανέβασα και τρίτη συνέχεια στο Τέλος Εποχής αν και δεν υπολόγιζα να το κάνω. Δε νομίζω να υπάρξει τέταρτη αφού, χρόνου επιτρέποντος, από σήμερα μάλλον θα καταπιαστώ με τη συγγραφή ενός εκτενούς κείμενου που θα καταπιάνεται με το πιο πάνω θέμα.