Αναμνήσεις Ι

Ξεφυλλίζοντας τα τετράδια του χθες μου βρίσκω αποκόμματα μιας ζωής ξεχασμένης. Και με μεγάλη έκπληξη ανακαλύπτω πόσο λίγο άλλαξα στο πέρασμα του χρόνου. Ωρίμασα λίγο, έγινα λίγο πιο σκληρός, αλλά κατά βάθος έμεινα ο ίδιος «παρανοϊκός» (όπως έλεγα) που πάντα ήμουνα. Πάντα για τις ψυχές και τις φυγές έγραφα, πάντα για τα ταξίδια, και πάντα -μα πάντα- αμπελοφιλοσοφούσα. Ιδού ένα δείγμα από το άδοξο παρελθόν μου (από το 1995 νομίζω):

Ψάχνεις τη χαμένη ευκαιρία χωρίς να σκέφτεσαι ότι
Αφού είναι χαμένη είναι αδύνατον να βρεθεί.
Κάνεις μεγάλα σχέδια για το μέλλον ενώ δεν ξέρεις καν
Αν αύριο θα ξημερώσει και για σένα.
Προδίδεις όλα στα όποια κάποτε πίστευες
Για να πας μπροστά με την όπισθεν.
Καταδίδεις τον εαυτό σου στην Αστυνομία του Νου
Που ονομάζουν «πρέπει».
Τρέχεις σαν τρελός να προλάβεις τα πάντα και
Χάνεις τη ζωή την οποία ήδη προσπέρασες.
Αγωνίζεσαι για το καλύτερο αύριο που
Μεθαύριο θα είναι χθες.
Κάνεις πολυεθνικά όνειρα σε ασπρόμαυρο φόντο ενώ
Ζεις μέσα σε ιριδίζοντα χρώματα που δεν βλέπεις.
Παραδίδεσαι σε πάθη που δεν είναι δικά σου και τα οποία
Ποτέ δε θα νιώσεις στ’ αλήθεια.
Παραδέχεσαι τα λάθη σου κι ας είναι
Λάθη υιοθετημένα.
Τι θα έλεγες -έτσι γι’ αλλαγή- ν’ αρχίσεις να ζεις;