Ένα όνειρο

Για χρόνια πολλά έβλεπα ένα όνειρο σε παραλλαγές, αλλά το ίδιο πάντα. Ήμουνα, λέει, κάπου και περπατούσα νιώθοντας να κουβαλώ βάρος μεγάλο στις πλάτες. Μα σαν κοιτούσα πίσω μου, σαν με ψαχούλευα, τίποτα δεν έβρισκα. Συνέχιζα, λοιπόν, να περπατώ με τ’ αόρατο βαρίδι να μου κλέβει ανάσες και στιγμές, να με καθυστερεί, να με καταβάλλει. Μέχρι που έφτανα μπροστά σ’ ένα τοίχο, ο οποίος ολάκερος έμοιαζε με καθρέφτη. Κι εκεί μπορούσα επιτέλους να δω το βάρος που έφερα: ήμουν εγώ! Εγώ ήμουν ο σταυρός μου, εγώ με τυραννούσα. Το είδα αμέτρητες φορές αυτό το όνειρο, αλλά όταν αποκοιμιόμουνα πάντα το ξεχνούσα, κι έτσι ξανά και ξανά μου προκαλούσε την ίδια έκπληξη.
«Ξεφορτώσου τον εαυτό σου!» σαν να με πρόσταζε μια αόρατη δύναμη. «Ξεφορτώσου τον εαυτό σου!» Κι εγώ ξυπνούσα, με απορία ρωτώντας τον κανένα: «Μα ποιον εαυτό;»

Το τελευταίο κείμενο (απόσπασμα από ένα βιβλίο που δεν γράφτηκε ποτέ) πριν την αυριανή αναχώρηση για την Τσιανγκ Μάι. Εκτός απροόπτου θα τα πούμε από την αγαπημένη πόλη την Τετάρτη.

Η φωτογραφία από εδώ