Το κορίτσι της βροχής

Της αρέσει η βροχή,

Τη λατρεύει όσο τίποτ’ άλλο στον κόσμο.

Όταν ο ουρανός σκοτεινιάζει

Κι αρχίζει να χύνει άπλετα τα δάκρυά του

Τότε νιώθει να ζει,

Να ζει αληθινά,

Νιώθει το κορμί και την ψυχή της να πλημμυρίζουν

Από μια γλύκα ανείπωτη.

Την εξαγνίζει, την ξανανιώνει η βροχή,

Την ξεπλένει από τις αρνήσεις και

Τις ενοχές της.

Κι η νυχτερινή βροχή είναι η καλύτερή της.

Τις ώρες τις σκοτεινές βγαίνει έξω στην αυλή

Και χορεύει γυμνή μαζί με τις σταγόνες,

Γίνεται ένα μαζί τους,

Και ταξιδεύουν παρέα προς τα έγκατα της γης,

Αφουγκράζονται τους παλμούς της,

Της χαρίζουν τους δικούς τους,

Τη δροσίζουν και την ευχαριστούν.

Και τότε...

Μόνο τότε, γυμνή μες στη βροχή κι ένα με τη γη, νιώθει ελεύθερη,

Ελεύθερη από τα δεσμά ετούτου του κόσμου,

Από τα πρέπει που την τυραννούν,

Που της κλέβουν τις φλογισμένες ανάσες,

Που της στερούν το δικαίωμα στη γύμνια,

Της ψυχής της τη γύμνια.

Είναι το κορίτσι της βροχής.