Του έγινε απαραίτητη δίχως να το περιμένει. Κι έτσι τα μεγάλα λόγια μεταμορφώθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη σε μεγάλες διαψεύσεις. Πόσο έξω έπεσε! Απίστευτο του φαντάζει. Κι όμως, είτε του άρεσε είτε όχι, ο Μεγάλος Μοναχικός -όπως ήθελε να αποκαλεί τον εαυτό του- κάποτε θα την πάθαινε κι αυτός. Τι διαφορετικό είχε απ’ τους άλλους ανθρώπους, άλλωστε; Κι εκείνος είχε ανάγκη από μια κάποια συντροφιά, κι ας μην τόλμησε ποτέ του να το παραδεχτεί αυτό. Τα βιβλία μου, μονάχ’ αυτά μου φτάνουν, δήλωνε κατηγορηματικά στο παρελθόν. Έλα, όμως, που δεν του έφταναν! Έλα που δεν του έφταναν και αναγκάστηκε κι αυτός να υποκύψει στον πειρασμό! Έλα που ετούτος ο πειρασμός έγινε της ζωής του ο έρωτας ο μεγάλος, στερώντας του την ίδια ώρα πράγματα πολλά που άλλοτε τον γέμιζαν!
Αχχχ, αυτή η ζωή. Αχ, αυτή η ζωή του που περνάει και χάνεται αναξιοποίητη. Πρέπει να το πάρει πια απόφαση. Πρέπει να τη διώξει. Να τη ξεφορτωθεί. Η αλήθεια είναι πως πέρασαν πολλά οι δυο τους, όλα καλά, αλλά η συνύπαρξή τους ήταν κάπως μονότονη και που και που κυκλοθυμική. Την αγαπούσε και τη μισούσε. Την αγαπούσε γι’ αυτά που του έδινε, μα τη μισούσε γι’ αυτά που δεν του χάριζε. Του ήταν απαραίτητη, αλλά κι ένα βαρίδι στο κορμί και στην ψυχή του. Τον αρρώσταινε και τον ανάσταινε. Έχω πια ξεχάσει ποιος είμαι, της έλεγε κάθε τόσο με παράπονο πικρό, κι εκείνη παρέμενε να τον κοιτάει σιωπηλή, αδυνατώντας στ’ αλήθεια να τον καταλάβει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου