Η Ζωή

Δεν είναι κακός άνθρωπος. Κάθε άλλο. Και δεν είναι βίαιος. Ή ίσως και να είναι λίγο, αλλά μόνο στα λόγια. Δε θέλει να κάνει κακό σε κανένα, αλλά να, μερικές φορές δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του. Κάτι μέσα του θολώνει, το μυαλό του παίρνει ανάποδες στροφές και τότε τίποτα και κανείς δεν μπορεί να τον συγκρατήσει. Ωστόσο δεν καταφεύγει στη βία. Ποτέ! Φωνάζει μόνο, βρίζει κι εκτονώνεται.Έτσι συνέβηκε κι ετούτη τη φορά, αλλά και κάπως αλλιώς. Κάπως τραγικά αλλιώς. Κι έχει ήδη μετανιώσει. Αλλά είναι κάπως αργά για μετάνοιες. Ενοχές; Όχι, δεν έχει. Ίσως να χρησιμοποίησε το λάθος τρόπο, τα χειρότερα μέσα, ωστόσο απέδωσε δικαιοσύνη. Αυτό ακριβώς έκανε. Δεν έχει ενοχές, αλλά νιώθει άσχημα. Γιατί με την πράξη του έσπειρε θύελλες και θα οργώσει δυστυχία. Θα κάνει δυστυχισμένη Εκείνη. Τη μοναδική, την υπέροχη γυναίκα που τον δέχτηκε όπως ήταν, που τον αγάπησε γι’ αυτό, το λίγο, που ήταν. Τη γυναίκα με την οποία θα μοιραζόταν της ζωής του το περίσσεμα. Κάθεται χάμω, ακουμπισμένος στον τοίχο, και τα βάζει με τον εαυτό του. Βλάκα, του λέει, βλάκα. Γιατί δεν συγκρατήθηκες; Γιατί το έκανες αυτό; Μα, το αυτομαστίγωμα δεν του προσφέρει καμιά παρηγοριά.

Η συνέχεια στα Διηγήματα