Αθώα

Είμαι αθώα, τους λέει. Είμαι αθώα, τους εκλιπαρεί, αλλά αυτοί που να ακούσουν. Την κλείσανε σ’ ένα κελί, εδώ και τρεις ημέρες, για τη δολοφονία του άντρα της, κι ας μην τον σκότωσε αυτή. Κάνετε λάθος -υποστηρίζει με δάκρυα στα μάτια- μεγάλο λάθος, εγώ ποτέ δε θα σκότωνα τον άντρα μου. Τον αγαπούσα. Μόνο αυτόν είχα. Κανέναν άλλο. Γιατί; Γιατί μου το κάνετε αυτό; Σας το ορκίζομαι σ’ ό,τι όσιο κι ιερό υπάρχει, δεν τον σκότωσα...

Η αλήθεια είναι πως ούτε και οι αστυνομικοί είναι σίγουροι για την ενοχή της. Κάποιοι την πιστεύουν, κάποιοι όχι, κάποιοι τη λυπούνται, κάποιοι την απεχθάνονται. Όλες οι υποψίες πέφτουν πάνω της, αλλά δεν έχουν κάποιο σοβαρό αποδεικτικό στοιχείο ότι αυτή ευθύνεται για το φονικό, δεν έχουν καν μια υποψία για κάποιο πιθανό κίνητρο. Κι όμως, δεν έχει άλλοθι. Υποστηρίζει ότι κοιμόταν όταν άκουσε τον πυροβολισμό, αλλά μέχρι να πάει κάτω ο δολοφόνος είχε φύγει. Έψαξαν να βρουν αν παραβιάστηκε κάποιο παράθυρο ή η πόρτα, αλλά όχι, κάτι που σήμαινε ότι είτε το ίδιο το θύμα άνοιξε την πόρτα σ’ αυτόν που θα στεκόταν ο δήμιός του, είτε ο φονιάς βρισκόταν ήδη στο σπίτι όταν αυτός επέστρεψε απ’ τη δουλειά, αργά το βράδυ. Μπερδεμένη κατάσταση.

Ξεσκόνισαν ολόκληρο το σπίτι για δακτυλικά αποτυπώματα, αλλά και πάλι τίποτα δεν προέκυψε, αφού όσα εντόπισαν ανήκαν στο ζευγάρι. Η μόνη πιθανότητα να βρουν το δράστη, αν δεν ήταν η γυναίκα, ήταν αυτός να έκανε κάποιο μοιραίο λάθος. Αλλά αυτά θαρρώ συμβαίνουν μόνο στις ταινίες.

Η συνέχεια στα Διηγήματα