Η ξωτικιά

Την είδα να περπατά προς το μέρος μου
και πίσω της μια φωτιά να καιει.
Φαίνονταν το μέρος να ’ναι ερημικό
σαν την ψυχή της χρόνια τώρα.
Ντυμένη σε διάφανα λευκά
και το πρόσωπο να κοκκινίζει
απ’ τις φλόγες έμοιαζε να ’χει μόλις
επιστρέψει απ’ την αντίπερα
όχθη της ζωής.
Σκέφτηκα να την πλησιάσω μα
κοντοστάθηκα, κάτι αόρατο με
κράτησε μακριά της.
Προσπάθησα να τη δω στα μάτια
αλλά άδειο ήταν το βλέμμα της.
Ήταν εκεί αλλά και κάπου αλλού
σα μια οπτασία σε φλόγινο φόντο.
Παρέμεινα σα μαγεμένος να την κοιτάω
και κείνη σαν αεράκι από δίπλα μου
πέρασε και κίνησε για τον κόσμο των
ξωτικών, εκεί, που απ’ τα μικράτα της ανήκε!