Του Αποχαιρετισμού

Σε είδα να δακρύζεις και μάντεψα,

μάντεψα εκείνο που δεν ήθελα

να πιστέψω.

Τα σημάδια ήταν φανερά

τα διέκρινα την τελευταία φορά

που σε κράτησα στην αγκαλιά μου.

Τότε σε ρώτησα αν κάτι σου

ταλάνιζε ψυχή και μυαλό

κι εσύ μου είπες “όχι”.

Αλλά το “όχι” ως συνήθως ήταν “ναι”

κι όταν ήρθε η ώρα να μου

το ομολογήσεις δεν το πήρα

και πολύ άσχημα.

Βλέπεις πάντοτε είχα τούτο το

κουσούρι να βλέπω τον κόσμο

όμορφο και φωτεινό.

Κι αν η μοίρα το θελήσει να

μην είμαστε πια μαζί

απ’ τα λίγα που ζήσαμε θα κρατήσω

ένα μικρό δάκρυ που κάποτε μοιραστήκαμε

τα φιλιά και τα χαμόγελά μας
και το λιμάνι της αγκαλιάς σου.