Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

Η Κυρία Μόνη

Θα βγει μόνη ετούτη τη νύχτα -μάλλον θα βγει μόνη Κι ετούτη τη νύχτα- αυτή με τον καλούλη, τον εαυτό της. Χρωματίζει μ’ ένα ελαφρύ κραγιόν τα χείλη, με μολύβι βάφει τους κύκλους γύρω απ’ τα χαραγμένα της μάτια. Όχι, δε βάζει μέικ απ, δεν της αρέσει. Έτσι κι αλλιώς δεν το χρειάζεται για να γίνει όμορφη, είναι ήδη. Παρατηρεί για μια στιγμή προσεκτικά, αλλά φευγαλέα, το είδωλό της στον καθρέφτη. Τα μακριά βαμμένα μαύρα μαλλιά, το χλωμό πρόσωπο, τα πράσινα μάτια που όταν χαμογελάνε φωτίζει η πλάση. Ναι, είναι όμορφη.
Ελπίζει να βρει κι απόψε κάποιον. Όχι ένα συγκεκριμένο, απλά κάποιον. Κάποιον για να περάσει για λίγες ώρες καλά, ε, κι αν προκύψει και κάνα κρεβάτι μετά, αυτό καθόλου δε θα τη χαλάσει. Δεν το επιδιώκει ποτέ άλλωστε, δεν είναι διψασμένη για σεξ, χορτασμένη είναι, αλλά όταν οι σειρήνες των αισθήσεων την καλούν, απλά αφήνει τα πράγματα να συμβούν, καθόλου δεν αντιστέκεται. Θα ήταν ανθυγιεινό κάτι τέτοιο.
Όσο για αγάπες κι έρωτες, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν έχει καθόλου χώρο στη ζωή της. Όχι πως δε θέλει, όχι πως δε νιώθει την ανάγκη να ερωτευτεί, ν’ αγαπήσει αληθινά και με πάθος, αλλά να, οι άντρες στο τέλος-τέλος τη χαλούν. με τις ζήλιες τους, τις απαιτήσεις, τα θέλω και τις ιδιοτροπίες τους, με τους εγωισμούς τους. Έτσι κι αυτή κάποτε είπε: Ως εδώ και μη παρέκει, και έγινε η απόλυτη κυρίαρχος του εαυτού της και των αναγκών του.
Πάνε δύο σχεδόν χρόνια τώρα που είναι μόνη, χωρίς δηλαδή κάποιο μόνιμο σύντροφο στη ζωή της κι η αλήθεια είναι -η πικρή αλήθεια είναι- ότι δε νιώθει και τόσο άσχημα γι’ αυτό. Της αρέσει αυτή η ασύδοτη ερωτική ελευθερία, να φλερτάρει ασύστολα, να κάνει έρωτα δίχως σκέψεις για το αύριο. Μια ζωή την έχουμε, λέει.
Συνήθως -όχι απόψε, όμως- βγαίνει με μεγάλες αντροπαρέες, συνάδελφούς της απ’ τη δουλειά, κι όπως γίνεται συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις, καταφέρνει και βρίσκεται συνεχώς στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Κι αυτό όχι μόνο λόγω της εξαιρετικής της ομορφιάς, αλλά κι επειδή είναι ευγενική, πρόσχαρη και ανοικτή σε όλα. προσόντα που την κάνουν πολύ ελκυστική. Όσο όμως κι αν προκαλεί το θαυμασμό στους άντρες, άλλο τόσο τους τρομάζει. Δε μοιάζει με καμιά συνηθισμένη γυναίκα, τουλάχιστον απ’ αυτές που οι ίδιοι γνωρίζουν. Δεν μπορούν να εισβάλουν στο μυαλό και να διαβάσουν τις σκέψεις της. Πολλές φορές την παρατηρούν καθώς χάνεται κάπου μέσα της, κι ολότελα ξεχνιέται, και δεν ξέρουν πώς να το ερμηνεύσουν αυτό.
Η αλήθεια είναι ότι όπου κι αν πάει είναι κάπου αλλού. Ζει μονάχα μέσα στο κεφάλι της και δεν πολυβλέπει, δεν ενδιαφέρεται να δει, τι συμβαίνει γύρω της. Δεν αντιλαμβάνεται ότι ένας στους δύο άντρες που συναντά τη βλέπει σαν κάτι περισσότερο από μια πιθανή ερωμένη. Τους μιλά, τους ακούει, πολλές φορές τους χαρίζει κάποιες στιγμές ηδονής, αλλά πέρα απ’ αυτά τίποτα. Έτσι, κι αλλιώς, όλα τα ξεχνάει μετά. Οι άντρες είναι τα πιόνια της. Οι δικές της συσκευές ηδονής. Τους χρειάζεται μα δεν τους θέλει. Γίνεται γι’ αυτούς η καλύτερη φίλη, η πιο τρυφερή ερωμένη, μα μετά τους διαγράφει με μια μονοκοντυλιά. Πάντα! Πάντα κάπου αλλού το μυαλό της ταξιδεύει.Θα βγει, λοιπόν, απόψε μόνη. Θα πάει κάπου, θα πιει, θα τραγουδήσει και θα γελάσει, κι αν όλα πάνε πρίμα θα συνεχίσει το γλέντι στο σπίτι της. Με ποιον, δεν ξέρει. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να περάσει καλά, χωρίς πιέσεις και δίχως υποχρεώσεις. Κι ό,τι θέλει ας ξημερώσει η επόμενη μέρα. Τι θα ξημερώσει; Μα, ακριβώς ό,τι θέλει αυτή. αφού είναι κυρία του εαυτού της. Κυρία και μόνη. Η κυρία Μόνη.

2 σχόλια:

Λυδία είπε...

Μοναδικά αληθινό...
Γυμνή από πάθη όμως, δεν είσαι αυτό που επιδιώκεις... ΕΛΕΥΘΕΡΗ!

AERIKO είπε...

H Aρνηση ειναι η μεγαλυτερη καταφαση.Κυρια του εαυτου της αλλα
υποδουλη της θλιψης της.Το μονο που την ενδιαφερει ειναι να αφανισει εντελως το βαθυτερο ονειρο
που εκ των προτερων γνωριζει οτι ειναι ουτοπια.Εκει καταντησε ο ανθρωπος πια.Να θεωρει ουτοπια αυτο που αληθινα αξιζει.