Μαρία της σιωπής

Πέφτει το δάκρυ σιωπηλό
στης αμαρτίας τον πηλό
και όλ’ αυτά που ’χουν συμβεί
ένα μαχαίρι μια πληγή.

Ο ήλιος σου ματώνει πια
κλαίει οδύρεται η καρδιά
μες στη λησμόνια η χαρά
πολύ αγάπησες, αλλά...

εσύ Μαρία της σιωπής
βαμμένο δάκρυ της ντροπής
τη σωτηρία της ψυχής
δίνεις σε οίκους ανοχής.

Όνειρα λάγνα σιωπηλά
του πόθου τους τα βογκητά
χάδια φιλιά απατηλά
τους δίνεσαι χωρίς αυτά.

Πονάει το φτηνό κορμί
παιχνίδι δίχως αφορμή
τίποτα δεν ελπίζει πια
πολύ πληγώθηκε, αλλά...

εσύ, Μαρία της σιωπής
βαμμένο δάκρυ της ντροπής
τη σωτηρία της ψυχής
δίνεις σε οίκους ανοχής.

Ψάχνοντας να βρω κάποια παλιά γράμματα έπεσα τυχαία πάνω σε μερικά τραγούδια (και όχι ποιήματα) που έγραψα πριν καμιά δεκαριά χρόνια. Αυτό είναι ένα από τα πλέον αγαπημένα μου. Το είχε μάλιστα μελοποιήσει κάποιος φίλος αλλά η κασέτα χάθηκε κάπου στη σκόνη του χρόνου