Ουφ (της ανακούφισης)

Επιτέλους, οι «εφιαλτικές» μέρες της πόλης τελείωσαν. Ναι, ξέρω, κάπου το παρατραβώ περιγράφοντας με τόσο μελανά χρώματα την παραμονή μου εκεί, αλλά η αλήθεια είναι ότι έφτασα πια να απεχθάνομαι στ’ αλήθεια τον τόπο που άλλοτε μου χάριζε ζωή. Είναι πολύ πιθανόν κάποτε να επιστρέψω στη Λευκωσία, αλλά προς το παρόν λέω να χαρώ όσο μπορώ περισσότερο αυτά τα λίγα, τα πολλά, που μου χαρίζει το χωριό. Να καλημερίζω καθημερινά το φιλαράκι πιο πάνω, να περιμένω τα μανταρίνια και τα λεμόνια να ωριμάσουν, να μελετώ τα σύννεφα και να μετρώ τα άστρα.
Υπολόγιζα ότι από χθες θα άρχιζα να γράφω το νέο βιβλίο αλλά οι καταστάσεις (βλέπε «επιθεώρηση αυτοκινήτου») δε μου το επέτρεψαν. Σπίτι επέστρεψα πολύ αργά το βράδυ, κοιμήθηκα λίγο, ξύπνησα με αστραπές και βροντές πολύ νωρίς το πρωί, οπότε για σήμερα συγγραφή δεν προβλέπεται.
Αλλά, εντάξει, αυτό δε με χαλάει και τόσο. Η ιστορία πήρε σιγά σιγά να γράφεται μέσα μου, οπότε είναι απλά θέμα χρόνου πότε θ’ αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά στην οθόνη. Τώρα, αν θα μου βγει ή όχι, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Προς το παρόν σας στέλνω βρόχινους χαιρετισμούς από τη φθινοπωρινή Κύπρο.