Το τρίτο θύμα - Κεφάλαιο 12

Να τη σκοτώσει ή να μην τη σκοτώσει; Ιδού η απορία. Της αξίζει, για όλα τα ψέματα που είπε στο πέρασμα των χρόνων, αλλά όχι μόνο γι' αυτό. Δεν ήταν καλή γυναίκα. Οι καλές γυναίκες δεν κάνουν αυτά που έκανε αυτή. Κι οι καλές γυναίκες δεν καταδικάζουν τους άλλους να ζουν μια ζωή καταραμένη.

Τώρα είναι κλεισμένη σ' ένα δωμάτιο, που είναι πλημμυρισμένο στο τεχνητό φως, αλλά που δεν επικοινωνεί με τον έξω κόσμο. Και είναι αιχμάλωτη μέσα στο ίδιο της το κορμί. Αυτή η αγωνία, προϊόν εκδίκησης, της αξίζει.

Πώς έφτασα μέχρι εδώ; αναρωτιέται τώρα ο δεσμώτης και μελλοντικός εκτελεστής της. Πώς κατάφερα, ή μάλλον πώς κατάφερε εκείνη, την άλλοτε φωτεινή μου καρδιά να την κάνει μαύρη;

Παιδί, θυμάμαι, πάντα χαμογελούσα. Μα μετά μεγάλωσα κι ανακάλυψα τι πάει να πει ψέμα. Κι ανακάλυψα τι πάει να πει κακία.

Όχι, δε γεννιόμαστε όλοι κακοί, οι άλλοι μας μετατρέπουν σε τέτοιους. Όσο πιο πολύ μαθαίνουμε τον κόσμο, τόσο περισσότερο το μισούμε. Κι όσο περισσότερο το μισούμε τόσο πιο πολύ τον καταλαβαίνουμε.

Τώρα κοιτώ τα μάτια μου, τα ξεψυχισμένα καστανά, στον καθρέφτη και σκέφτομαι ότι γέρασα. Γέρασα τόσο νωρίς, προτού καν πατήσω τα τριάντα μου χρόνια. Κι αυτό είναι άδικο.

Οι συνομήλικοί μου τώρα διαπρέπουν στις ζωές τους, δημιουργούν οικογένειες, χαίρονται κι απολαμβάνουν το ένα και το άλλο, ή ίσως και να είναι άνεργοι κι ανασφαλείς, αλλά κανείς απ' αυτούς δε ζει το δικό μου δράμα.

Ίσως και να υπερβάλλω, αλλά…

Αυτό το "αλλά" κατατρέχει ετούτη την ύπαρξη εδώ και χρόνια. Είχε μεγάλα όνειρα, αλλά…  Ήθελε να κάνει πολλά στη ζωή, αλλά… Ήθελε ν' αγκαλιάσει την ευτυχία, αλλά… Κι άλλα πολλά.

Αν υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μοιάζουν με μια ανοικτή πληγή που μόνιμα αιμορραγεί, τότε σίγουρα ανήκει σ' αυτή την κατηγορία. Μα, το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι ετούτη η πληγή ματώνει, όμως δε σκοτώνει. Αν σκότωνε, ίσως να μην έφτανε μέχρι εδώ.

Κλείνει τα μάτια και βλέπει την αιχμάλωτη στην ιδιότυπη φυλακή της. Τα ανοίγει και καταστρώνει όλη την ώρα νέα σχέδια για το πώς θα απονείμει δικαιοσύνη. Ένα γέλιο αφύσικο, εκκωφαντικό, ξεφεύγει απ' τα χείλη. Η τρέλα μοιάζει να καραδοκεί στη γωνία.

Ο καθρέφτης λέει ψέματα, σκέφτεται τώρα. Δεν έχω γεράσει τόσο. Η ψυχή μου είναι που με παραπλανεί. Αλλά… Αλλά, όταν όλα τελειώσουν, τα πράγματα θ' αλλάξουν. Θα σβήσω αυτόν τον ψεύτη εαυτό και θα φτιάξω ένα νέο. Όλο χαρά. Όλο ζωή. Θα φτιάξω…

Συνεχίζεται.

Για να διαβάσετε τα προηγούμενα κεφάλαια πηγαίνετε στην κεντρική σελίδα.

Η εικόνα είναι παρμένη από εδώ.