Κάπου
αλλού, κάποιοι κάθονται παρέα σ' ένα γραφείο, πίνουν καλό ουίσκι, παρά το ό,τι
είναι πρωί και χαμογελούν. Εξάλλου, όλη νύχτα πίναν, οπότε το μόνο που είχαν να
κάνουν ήταν να συνεχίσουν.
Τα καλά νέα τους βρήκαν στις πέντε το πρωί. Τότε ήταν
που πήραν το τηλεφώνημα που τους ενημέρωσε ότι ο Χριστάκης ήταν νεκρός, κι από
τότε το γιορτάζουν. Ένας ανταγωνιστής λιγότερος.
Ο Πιγκουίνος είναι γνωστή φυσιογνωμία στον υπόκοσμο
της πρωτεύουσας. Στα πενήντα ένα του χρόνια, θυμίζει μάλλον μια κωμική φιγούρα,
αλλά αυτή είναι μια από κείνες τις περιπτώσεις που τα φαινόμενα απατούν. Μπορεί
να είναι κοντός, με βαμμένα μαύρα μαλλιά που όλο και αραιώνουν, και με μια
παράξενη αίσθηση της μόδας, που του χάρισε και το παρατσούκλι του, αλλά είναι
ξύπνιος. Οι αρχές τον υποψιάζονται για χίλια-δυο πράγματα, αλλά δεν μπορούν να
αποδείξουν τίποτα. Κάθε φορά που πιστεύουν ότι τον έχουν στο χέρι, καταφέρνει
πάντα σα χέλι να τους ξεφύγει την τελευταία στιγμή. Πώς τα καταφέρνει; Αυτό
παραμένει ένα μυστήριο. Ίσως να είναι τυχερός ή ίσως να ξέρει να παίζει
καλύτερα απ' όλους το παιχνίδι.
Οι άντρες που είναι στη δούλεψή του τού είναι απόλυτα
πιστοί, αφού τους πληρώνει πάντα πολύ καλά και φροντίζει την κάθε τους ανάγκη.
Την ίδια στιγμή όμως είναι πολύ προσεχτικός σε ό,τι αφορά τα άτομα που
προσλαμβάνει. Αυτούς που έχουν μεγάλους στόχους τους αποφεύγει. Αυτούς που
μοιάζουν αδύνατοι τους διώχνει με την πρώτη ευκαιρία. Δεν επιτρέπει σε κανέναν
που θα μπορούσε να ομολογήσει κάποτε τα μυστικά του να γίνει κοινωνός σ' αυτά.
Ο Χοντρός είναι η Νέμεσις του. Εδώ και χρόνια παίζουν
μεταξύ τους μια παρτίδα σκάκι απ' την οποία δε βγαίνει κανείς νικητής. Τη μια
νικά ο ένας, τη μια ο άλλος, αλλά το τελευταίο παιχνίδι που κέρδισε ο Χοντρός
του κόστισε πιο πολύ από κάθε άλλο, αφού εξαιτίας του έχασε το δεξί του χέρι,
τον Γρηγόρη.
Του πήρε ένα σχεδόν χρόνο να βρει τον αντικαταστάτη
του και μ' αυτόν είναι που κάθεται τώρα στο γραφείο του, πίνει, συζητά και
γελά.
"Πρέπει να μάθουμε τι γίνεται με το ιδιοκτησιακό
καθεστώς της Παγίδας το συντομότερο δυνατόν", του λέει.
"Κρίση-ξεκρίση όλοι θα θέλουν να την πάρουν".
"Απ' ό,τι έμαθα από κάποιον δικό μου, χρωστούσε
πολλά ο μακαρίτης", απαντά εκείνος, "οπότε τα πράγματα δε θα είναι
και τόσο απλά, ή ίσως και να είναι, δεν ξέρω. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς
λειτουργούν αυτά τα πράγματα".
Ο Κώστας Ιωσήφ είναι στα σαράντα πέντε του και πρώην
στρατιωτικός. Πίστευε ότι θα έκανε μεγάλη καριέρα στο στρατό, αλλά κάτι πήγε
στραβά, χάθηκαν κάποια όπλα, κι έτσι παραιτήθηκε. Εξάλλου είχε βαρεθεί την
καθημερινή ρουτίνα, τα προβλήματα που του προκαλούσαν οι άλλοι, την έλλειψη
προκλήσεων. Είναι ένας ελκυστικός, ψηλός, καλογυμνασμένος άντρας με μάτια κρύα
γαλανά. Ίσως να ήταν αυτό το βλέμμα του που έκανε τον Πιγκουίνο να τον
προσλάβει τελικά. Έμοιαζε ήρεμος, αλλά μόνιμα έτοιμος για καυγά.
"Τα πράγματα μπορούμε να τα κάνουμε απλά άμα
θέλουμε. Όταν ανοίξουν οι τράπεζες θα κάνω μερικά τηλεφωνήματα και θα μάθω τι
παίζει. Για το προσωπικό στην Παγίδα τι ξέρεις;"
"Κουμάντο ουσιαστικά κάνει ο μπάρμαν, ένα όχι και
τόσο καλό παιδί εδώ που τα λέμε, αλλά διαπρέπει στο να γλύφει τον κώλο του
αφεντικού. Αυτός είναι κι ο χαφιές μου. Από κει και πέρα, έχει έναν μπράβο στην
πόρτα και οκτώ κορίτσια, από Ρουμανία, Βουλγαρία, Λευκορωσία".
"Μικρή επιχείρηση".
"Θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη αλλά ο Χριστάκης
ήταν ένας απ' αυτούς τους ανθρώπους που συνηθίζουν να ξοδεύουν περισσότερα
λεφτά απ' αυτά που εισπράττουν. Κερνούσε πολλά ποτά, τάιζε πολλούς, προσπαθούσε
να τους κρατά όλους ικανοποιημένους".
"Δε γίνονται έτσι οι δουλειές".
"Δε γίνονται".
"Στους μισθούς τι έπαιζε;"
"Αν πιστέψω αυτά που ακούω πλήρωνε πάρα πολλά στο
προσωπικό. Φυσικά ίσως και να μού λέει ψέματα ο τύπος, προσπαθώντας να με
ψαρέψει".
"Καλά, θα τα δούμε αυτά. Τώρα που το θυμήθηκα: με
το φίλο μας τι γίνεται;"
Ο φίλος τους ήταν ο Χοντρός.
"Έφτασε εκεί πριν λίγα λεπτά μαζί με δυο
γυναίκες, μάλλον συνεργάτιδές του".
"Ναι, τη μια την ξέρω, για την άλλη έχω ακούσει.
Λιγόστεψαν πολύ τ' αυτιά μου στο δικό του τμήμα, μα στα υπόλοιπα έχουν αυξηθεί άλλο
τόσο, οπότε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μαθαίνω τα πάντα. Να είσαι σίγουρος ότι
ένα από τα πρώτα ονόματα που θα πέσουν στο τραπέζι των υπόπτων θα είναι και το
δικό μου, αλλά αυτό δε θα με εμποδίσει να προχωρήσω με τα σχέδιά μου".
"Ωραία. Με χρειάζεσαι κάτι άλλο, ή να πάω μια
βόλτα προς τα εκεί για να δω τι παίζει;"
"Πήγαινε, αλλά να είσαι προσεκτικός. Οι
περισσότεροι δε θα σου δώσουν καμία σημασία αλλά αν σε δει ο Χοντρός θα σε
συγκρατήσει στη μνήμη του, κι αυτό ίσως μας δημιουργήσει προβλήματα στη
συνέχεια".
Αναχωρεί χωρίς χαιρετισμό. Εξάλλου θα επιστρέψει
σύντομα για να δώσει την αναφορά του και αμέσως μετά θα πάει για ύπνο. Του
αρέσουν τα ωράρια που ακολουθεί τώρα. Κοιμάται τη μέρα κι είναι ξύπνιος όλη
νύχτα. Και του αρέσουν και τα αλλά πλεονεκτήματα της δουλειάς: δωρεάν φαγητό
και ποτό, αρκετό χρήμα, ισχύς, γυναίκες. Και όχι, δε θέλει να γίνει το
αφεντικό, το να είναι ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές του αρκεί.
Στο μεταξύ ο Πιγκουίνος, πίσω στο γραφείο, νιώθει όλο
και πιο κουρασμένος, αλλά είναι αποφασισμένος να πάρει το προβάδισμα στην
κούρσα για την απόκτηση της Παγίδας. Αν την καπαρώσει, μ' αυτήν τα μαγαζιά του
θα γίνουν πέντε, και το κύρος του θ' αυξηθεί κατακόρυφα.
Κοιτά το ρολόι του. Οι τράπεζες έχουν ανοίξει λίγα
λεπτά πριν. Να περάσει άραγε απ' το υποκατάστημα που τον εξυπηρετεί και να
μάθει αυτά που θέλει, ή να πάρει τηλέφωνο; Αποφασίζει να πράξει το τελευταίο
αφού είναι άυπνος και τα χνώτα του μυρίζουν ποτό, κι αυτός φροντίζει πάντα να
κρατά τους τύπους. Η εικόνα μετρά.
Σε δέκα μόλις λεπτά έχει όλες τις πληροφορίες που
ζητά. Ξέρει για τα χρέη του Χριστάκη και κάποιες λεπτομέρειες που απομένουν για
το ιδιοκτησιακό καθεστώς του μαγαζιού θα το μάθει σύντομα, αφού έχει αναθέσει
στο λογιστή του να διερευνήσει το θέμα.
Ανυπομονεί τώρα, πολύ. Ανυπομονεί να κάνει τις
επόμενες κινήσεις, να τα βάλει με τους αντιπάλους του και να τους κερδίσει,
κατά προτίμηση, στο νήμα. Νιώθει σαν ένας κυνηγός άγριων ζώων που έρχεται
πρόσωπο με πρόσωπο με το θήραμά του και προλαβαίνει να το δει βαθιά στα μάτια
προτού το εξολοθρεύσει. Κι ας τα μοναδικά πράγματα που κυνήγησε ποτέ στη ζωή
του ήταν το χρήμα κι ο ποδόγυρος.
Χώνεται λίγο πιο βαθιά στην πολυθρόνα του. Κλείνει τα
μάτια και σταυρώνει τα χέρια στο στήθος. Όχι, δεν παραδίδεται στην αγκαλιά του
ύπνου, απλά με πόθο περισσό οραματίζεται τι θα του φέρουν οι επόμενες μέρες.
Συνεχίζεται.
Η εικόνα είναι παρμένη από εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου