Η οδύνη ενός ανήσυχου μυαλού

Να κάθεσαι μπροστά απ’ την οθόνη του υπολογιστή για ώρες, για ώρες ατέλειωτες, και να κοιτάς μια λευκή ηλεκτρονική κολλά χαρτί. Να προσπαθείς να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια τάξη για ν’ αρχίσεις να γράφεις, αλλά να μην μπορείς. Το μυαλό να κάνει τα παιχνίδια του, οι σκέψεις να χοροπηδούν και να το σκάνε, τα πλήκτρα να μένουν ακίνητα, το άσπρο να ξεφτάει απ’ τα μάτια σου και να κάνει την εμφάνισή του το screensaver, το screensaver που έφτιαξες εσύ με τις φωτογραφίες που έχεις βγάλει. Το βλέμμα να χαμογελά για λίγο, αλλά αμέσως μετά να πέφτει και πάλι σε περισυλλογή. Κι όλο ν’ αναρωτιέσαι: «Τι μου συμβαίνει; Γιατί δεν μπορώ να συγκεντρωθώ;...»
Μόλις χθες άρχισες να γράφεις ένα βιβλίο στο μυαλό σου... Στο μυαλό σου! «Πρέπει ν’ αρχίσω να γράφω... ν’ αρχίσω να γράφω... ν’ αρχίσω-να-γράφω...» σκέφτεσαι. Περπατάς πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, ξυπόλυτος, κάθεσαι, ξανασηκώνεσαι, βγαίνεις έξω. Παρατηρείς τα σύννεφα και τους ανθρώπους, ακούς τα πουλιά, εκνευρίζεσαι με τα έντομα, ξαναμπαίνεις μέσα, κατευθύνεσαι προς το ψυγείο. Ώρα για ποτό κι ας είναι ακόμη νωρίς το απόγευμα. Σάνγκσομ - κόκα κόλα. Όχι, όχι, δεν περιμένεις ότι με το πιοτό θα έρθει η έμπνευση, απλά πίνεις για να ξεχάσεις, και να ξεχαστείς. Αλλά, αντί αυτού, θυμάσαι. Θυμάσαι, ότι το τελευταίο μεγάλο σου βιβλίο το έγραψες τέσσερα χρόνια πριν, μέσα σε μια έκρηξη έμπνευσης. Χρειάστηκες μόλις μια βδομάδα γι’ αυτό. Αλλά από τότε στέρεψες. Από τότε ζεις γράφοντας κλεμμένες ιστορίες για κάποιων άλλων τις ζωές. Από τότε όλο και κάτι αρχίζεις και όλο και το παρατάς. Από τότε...
Ωστόσο, το χθες είναι χθες, κι ο χρόνος τρέχει χωρίς να νοιάζεται για τις μικρές σου έγνοιες...
Κάθεσαι και πάλι μπροστά απ’ τον υπολογιστή. «Πρέπει ν’ αρχίσω να γράφω... ν’ αρχίσω να γράφω... ν’ αρχίσω-να-γράφω...». Και το κάνεις, αρχίζεις να γράφεις για την αδυναμία σου να γράψεις, για την οδύνη ενός ανήσυχου μυαλού, ενώ έξω απ’ το καφασωτό παράθυρο η ζωή μοιάζει ειρωνικά πολύχρωμη...

Προπέρσινα ξινά σταφύλια, σε στυλ να μην ξεχνιόμαστε. Την Παρασκευή τέλειωσα με την επανασυγγραφή των κεφαλαίων του «Δυο φωνές και μια σιωπή» που παράτησα στη μέση πριν κάτι μήνες και σήμερα άρχισα να γράφω τα νέα. Οπότε, παράπονο ουδέν...
Η φωτογραφία κλεμμένη από εδώ