Μόνος Δημιουργείς

Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός, σκεφτόμουνα χθες το βράδυ, κι αυτό σκέφτομαι ακόμη. Πόσο γρήγορα περνά, πόσο όλα τ’ αλλάζει αφήνοντάς τα όμως τα ίδια. Όταν ήρθα εδώ είχα μπροστά μου τρεις μήνες, τώρα έχω τρεις βδομάδες. Από τότε: Α) Ξέσπασε μία ακόμη «επανάσταση» στην Μπανγκόκ και ανατράπηκε μία ακόμη κυβέρνηση. Β) Έγινε μία δολοφονία στην Αθήνα και «κάηκε» η πόλη. Γ) Άλλαξε ο χρόνος (στα χαρτιά) Δ) Έγινε μία ακόμη σφαγή στην Παλαιστίνη, και Ε) Ορκίστηκε ο νέος πλανητάρχης. Και τι άλλαξε; Για μας τους γκρινιάρηδες προνομιούχους, τους τυχερούς μέσα στη γενική κακοτυχία, τίποτα. «Η γη γυρίζει και μας συγυρίζει,» λέει μια απ’ τις ηρωίδες στην «Ερωτοδίνη» μου. Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς κάνει. Μας φωνάζει ξανά και ξανά ότι το μόνο βέβαιο πράγμα στη ζωή είναι η αβεβαιότητα και γελά τρανταχτά όταν μας ακούει να κάνουμε σχέδια. «Ζήστε το τώρα,» μοιάζει να μας φωνάζει, αλλά μάταια, αφού εμείς ξεχάσαμε πια για τα καλά πώς ν’ ακούμε.
Όσο για μένα, προσωπικά, είναι η πρώτη φορά που ζω για να γράφω, κι αυτό με γεμίζει, κι αυτό με αδειάζει. Κι είναι η πρώτη φορά που δεν χάρηκα όσο θα ήθελα την πόλη μου, την Τσιανγκ Μάι, μα αυτό δεν με ταράζει. Εξάλλου την ξέρω από καιρό, την ένιωθα από πάντα, καθώς την περπάτησα σε χαρές και σε λύπες, με ήλιο και βροχή. Όταν φύγω θα μου λείψει, αυτό είναι σίγουρο αλλά, σαν να είναι πρόωρος αυτός ο απολογισμός. Άλλα ξεκίνησα να πω και τελικά άλλα είπα. Να, σαν τη ζωή είναι κι ετούτο το γραπτό, ακολουθεί τους δικούς του δρόμους, και στο τέλος-τέλος ίσως να μην έχει και λόγο ύπαρξης. Ένα πράγμα ήθελα μονάχα να γράψω, αυτό που αντιλήφθηκα τον τελευταίο ενάμισι χρόνο: Μόνος δημιουργείς! Όλα τ’ άλλα είναι τερτίπια των καιρών και της τύχης.

Η εικόνα κλεμμένη από εδώ