Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

Δυο φωνές και μια σιωπή - 22

Έφυγε γρήγορα και καταφρονημένη η άνοιξη, ήρθε απρόσκλητο και βαρύ το καλοκαίρι. φέρνοντας μαζί του νέους επισκέπτες, νέες πραγματικότητες. Ωστόσο, η ζωή παρέμεινε σκληρή για τους ήρωές μας, καθώς ήταν όλοι τους -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- έγκλειστοι σε μπουντρούμια διαστροφής, σε κελιά απόγνωσης.
Για καιρό πολλή η ζωή κι ο θάνατος έμοιαζαν να παίζουν στα ζάρια τις τύχες των ανθρώπων, αλλάζοντας στην τύχη, στη ζούλα, τη δόλια μοίρα τους, περιφέροντας τα συντρίμμια της ύπαρξής τους απ’ τη μια πραγματικότητα στην άλλη. απ’ τον πόθο στην απέχθεια, απ’ την αγάπη στο μίσος, απ’ την ελπίδα στην απελπισία.
Οι δυνάμεις κι οι αδυναμίες των πρωταγωνιστών βγήκαν με πάταγο στην επιφάνεια, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στο σκοτάδι να διεισδύσει μέσα τους, να κάνει κατάληψη στο μυαλό και την ψυχή τους και να τους ορίσει το δρόμο. Κανένας δεν έμεινε ανέγγιχτος, ανεπηρέαστος, απ’ αυτό το παιχνίδι – κανένα απ’ τα πιόνια. Άλλα έχασαν πόντους, άλλα -χωρίς καλά καλά να το καταλάβουν- κέρδισαν, άλλα φαγώθηκαν, και άλλα παραδέρνουν ακόμη αβοήθητα στις αχαρτογράφητες ατραπούς της απώλειας.
Πολλοί λένε ότι πάντα το ένα κακό το ακολουθεί το άλλο. Και κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Είναι κι εκείνοι που πιστεύουν ότι από κάθε κακό κάτι καλό μπορεί να προκύψει. Έχουν όλοι δίκιο. ο καθείς με το δικό του τρόπο.
Καθώς ετούτη η ιστορία θα συνεχίζει την πορεία της θα μάθουμε κι άλλες μύχιες σκέψεις, κι άλλα ματωμένα μυστικά. Θα κοιτάξουμε βαθιά στην άβυσσο κάποιας ψυχής, και θα εξερευνήσουμε με προσοχή τις σπηλιές μιας άλλης. Με μεγεθυντικό φακό θα μελετήσουμε εκείνο το λεπτό νήμα όπου όλοι μας ακροβατούμε, αυτό που οδηγεί από την ευτυχία στη δυστυχία ή αντίστροφα, ή και που μας αφήνει να παραδέρνουμε μάταια στη μέση της διαδρομής. Και θα κάνουμε ένα ακόμη μακροβούτι στο συνειδητό και το ασυνείδητο των ψυχών που περιπλανιόνται στις σελίδες αυτού του οδοιπορικού, που ανέγκλητα οδηγεί στη θλίψη και την αυτογνωσία.
Τίποτα δε σου χαρίζεται σ’ αυτή τη ζωή, λέει σε κάποια ανύποπτη φάση η Μαίρη, κι αυτό θα το επιβεβαιώσουμε από πρώτο χέρι. Ναι, τίποτα δε σου χαρίζεται. Για όλα πρέπει ν’ αγωνιστείς, να ιδρώσεις, να κουραστείς, να πέσεις, να σηκωθείς και ν’ αρχίσεις ξανά. Φαύλος κύκλος; Μάλλον όχι. Απλά αυτός είναι ο κύκλος της ζωής.
Κάποιοι από τους ήρωές μας θ’ αλλάξουν ριζικά την οπτική τους, τη ματιά τους στον κόσμο, στο πέρασμα του χρόνου, θα γίνουν καλύτεροι. κάποιοι όχι. Κάποιοι θα πικραθούνε πιο πολύ και κάποιοι θα γευτούνε μια ώρα χαράς. Απ’ το ίδιο κουτί θα γευτούνε τα σοκολατάκια και τα πικραμύγδαλα οι περισσότεροι απ’ αυτούς.

Τέλος Πρώτου Μέρους

υ.γ. Δεν άρχισα να γράφω ακόμη τη συνέχεια αφού έχω "στραγγίξει". Ελπίζω σύντομα...

Δεν υπάρχουν σχόλια: