Αγαπητέ Κανένα

Αντιγράφοντας την τακτική που ακολουθώ στο αγγλόφωνό μου μπλογκ αποφάσισα να γράψω και σε σένα, με τον ίδιο τρόπο.
Τώρα, τι νέα έχω να σου πω, δεν ξέρω! Ίσως απλά να σου γράφω για να παραδεχτώ πώς... στέγνωσα. Ναι, στέγνωσα. Εδώ και λίγες μέρες δεν μπορώ να γράψω. Τα κεφάλαια του «Δυο λέξεις και μια σιωπή» που ανεβάζω ακόμη εδώ, γράφτηκαν έως τα μέσα της προηγούμενης βδομάδας. Από τότε τίποτα. Κι η πλάκα είναι ότι ξέρω ποια θα είναι, πώς θα είναι η συνέχεια της ιστορίας. Απλά δεν μπορώ να καθίσω να τη γράψω. Νιώθω λίγο κουρασμένος και μου λείπει η αυτοσυγκέντρωση.
Η αλήθεια είναι πάντως πώς εγώ ο ίδιος φταίω. Το παράκανα. Τους τελευταίους έντεκα μήνες έχω γράψει ή ξαναγράψει περισσότερες από 200 χιλιάδες λέξεις: ενάμισι μυθιστόρημα, δυο νουβέλες, δυο συλλογές διηγημάτων κι έχω διορθώσει, έτσι στα πρόχειρα, και όσα διηγήματά μου είχα μεταφράσει στα αγγλικά. Πώς να μην κλατάρω μετά; Εντάξει, ας μην παραπονιέμαι, οι πέντε-δέκα αναγνώστες μου μού δίνουν περισσή χαράJ
Το καλό είναι ότι οι σημειώσεις για τη συνέχεια του μυθιστορήματος γίνονται όλο και πιο πολλές και νέα πρόσωπα έρχονται και παρέρχονται.
Επίσης διαβάζω πολύ. Μέσα σε μια μόλις μέρα καταβρόχθισα το Echo Park του Μάικλ Κόνελι και τώρα διαβάζω το Blood Work του ίδιου. Όσο για τη φωτογραφία, την έχω παρατήσει σχεδόν ολοκληρωτικά, αλλά αυτό μάλλον θ’ αλλάξει από βδομάδας που θα επιστρέψω στην Κύπρο.
Κατά τα άλλα, δεν ξενυχτώ όπως παλιά και δε μεθώ καθόλου. Πηγαίνω καθημερινά στο εστιατόριο του φίλου Μάρτιν, στην Οδό Λόι Κρο Πάροδο Τρία και στο Μπαρ του Τζον στην Μουν Μουάνγκ. Όταν θέλω να το ξενυχτήσω λίγο πηγαίνω στο... βαν, που είναι σταθμευμένο δίπλα σχεδόν από το χειρότερο κωλάδικο της Τσιανγκ Μάι, το Σπάισι. Και για καφέ και σημειώσεις περνώ δυο-τρεις φορές τη βδομάδα από το Μπλακ Κάνιον και πάλι στην Μουν Μουάνγκ.
Πάντως αυτές τις μέρες η ζωή στην Τσιανγκ Μάι είναι πραγματική απόλαυση, για ένα και μόνο λόγο: είναι η χαμηλή σεζόν καθώς αρχίζει η περίοδος των βροχών και οι τουρίστες είναι λιγοστοί. Μιλώντας για τη βροχή, μάλλον θα δώσει το παρόν της από τη μια στιγμή στην άλλη, αφού ο ουρανός είναι βαρύς και φυσάει πολύ.
Τι άλλο να πω; Α, καλά, τίποτα. Σου ξαναγράφω όταν θυμηθώ κάτι.
Να ’σαι καλά (όποιος και να ’σαι) και να χαίρεσαι τα δώρα της ζωής.

Λάκης (Αδαής)