Αχ και βαχ!

Αχ, δύσκολη που είναι η ζωή εδώ στη ξενιτιά! Σοβαρά μιλάω. Ξαφνικά όλα μοιάζουν δύσκολα στην Τσιανγκ Μάι, αλλά μάλλον δεν πρέπει να παραπονιέμαι, μάλλον καλά την έχω. Το θέμα είναι ότι - κι αυτό είναι που πονάει - για πρώτη φορά μετά από αιώνες αναγκάστηκα να πάω στο οδοντογιατρό... φτου φτου... για να μου φτιάξει ένα σπασμένο δόντι. Κι εκείνος μου είπε ότι μάλλον χρειάζομαι γενική... επιδιόρθωση. Τέσπα, το δόντι το έφτιαξα, αλλά δεν ησύχασα αφού την ίδια μέρα με χτύπησε κατακέφαλα η γρίπη. Το καλό είναι ότι έχω μαζί μου το καλύτερο φάρμακο, ζιβανία - για όσους δε γνωρίζουνε πρόκειται για το αντίστοιχο της ρακής στην Κύπρο. Όπως και νάχει, το θέμα είναι ότι οι λιγοστές μου δυνάμεις μ' έχουν πια ολοκληρωτικά εγκαταλείψει. Αλλά, δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι χθες το βράδυ γνώρισα ένα από τα πιο υπέροχα πλάσματα, μια γυναίκα-ξωτικό. Αλλά, δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι η γυναίκα-ξωτικό έκλαιγε μπροστά σε όλους επειδή οι ταϊλανδοί βγάζουν τους ελέφαντες βόλτα στα μπαράκια για ν΄ αγοράσουν οι τουριστές φαγητό γι' αυτούς. Κι ύστερα από το κλάμα πήρε να παίζει με μια... κατσαρίδα που σκαρφάλωσε στην καρέκλα της. Όταν της ξέφυγε και πήγε να κρυφτεί κάτω από τη δική μου καρέκλα, με κοίταξε παρακλητικά και μου ζήτησε να μην τη σκοτώσω, ενώ τα άλλα γυναικόπαιδα τσίριζαν. Αλλά, δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι η γυναίκα-ξωτικό έφυγε σήμερα για το Λάος. Αλλά... Ω, αρκετά με τα αλλά. Ψήνομαι στον πυρετό. Καληνύχτα και καλή τύχη... Α, by the way, που λέμε στα κυπριακά, επιτέλους είδα φως στα εκδοτικά. Θα σας ενημερώσω όταν φτάσει η ώρα...