Αγαπητέ Κανένα

Να που οι μέρες μου στην Τσιανγκ Μάι έφτασαν στο τέλος τους. Αύριο το πρωί την κάνω μ’ ελαφρά πηδηματάκια για Μπανγκόκ-Μπαχρέιν-Λάρνακα-Ύπνο!
Θα μου λείψει η αγαπημένη μου πόλη; Δεν μπορώ στ’ αλήθεια να πω. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ο χρόνος μου εδώ κάθε άλλο παρά χαμένος πήγε. Έγραψα πολύ, διάβασα πολύ, πήρα πολλές σημειώσεις, γνώρισα νέους και πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους, εμπλούτισα τις γνώσεις μου σ’ ένα θέμα που μ’ ενδιαφέρει, πήρα αποφάσεις κι... ευχάριστα νέα! Τι άλλο να ζητήσει κανείς μετά την παραμονή του σε μια πόλη για δυο μήνες; Λιγότερη βροχή ίσως!
Πάντως, μιλώντας σε μια πιο προσωπική νότα, εδώ και αρκετές βδομάδες νιώθω έντονα πώς -όπως λέμε- «οι τροχοί γυρίζουν». Αν ήταν ένα φευγαλέο συναίσθημα δε θα του έδινα σημασία, αλλά όταν είναι τόσο έντονο και κρατάει για τόσο πολλή καιρό, δεν μπορώ να το αγνοήσω. Δεν είναι πώς η «τύχη μου» άρχισε ξαφνικά ν’ αλλάζει από μόνη της, είναι το πώς τη σπρώχνω συνεχώς, τη βοηθάω ν’ αλλάξει, εδώ και ένα σχεδόν χρόνο. Δεν ξέρω, αυτό ίσως και να είναι ένα σημάδι ότι επιτέλους ξεπέρασα την αιώνια εφηβεία μου, ότι τώρα πια ξέρω που πατώ και που πηγαίνω. Τώρα, καλό είν’ αυτό ή κακό; Θα δείξει.
Κατά τα άλλα, με τη βοήθεια της μαμάς Ζιβανίας, η κυρά γρίπη σχεδόν με εγκατέλειψε, αλλά και πάλι δεν μπορώ να γράψω. Ετούτη τη φορά, όμως, επειδή ξέμεινα από χρόνο. Τις λίγες ώρες που μου απομένουν σήμερα θα τις ξοδέψω τριγυρνώντας στα βιβλιοπωλεία για τις τελευταίες αγορές (αν και ακόμη αναρωτιέμαι που θα στριμώξω 25 βιβλία, έξι από τα οποία αδιάβαστα), στο εστιατόριο του Μάρτιν για το καθιερωμένο τελευταίο δείπνο και στο μπαρ του Τζον για τη στερνή μπύρα Λίο. Αν βρω λίγο χρόνο ίσως εμπλουτίσω ακόμη περισσότερο το μπλογκ, όπου ήδη πρόσθεσα κάποιους νέους συνδέσμους, την ατάκα της ημέρας, καταλόγους με συγγραφείς και ποιητές και τη γαϊδουρο-ελεφαντο-φάτσα μου, όπως τη βλέπουν οι αθώοι περαστικοί περνώντας από το Facebook.
Αν είχα στον υπολογιστή κάποιους στίχους που έγραψα παλιά ίσως να τους ανέβαζα κι αυτούς για να σας τιμωρήσω που με διαβάζετεJ
Σε ό,τι αφορά τα της ανάγνωσης κατάφερα και τέλειωσα το “Blood Work” του Μάικλ Κόνελι και άρχισα το “Void Moon” του ίδιου. Θ’ ακολουθήσει το “The Sleeping Doll” του Τζέφρι Ντίβερ.
Μ’ αυτά κι αυτά... πάπαλα. Ό,τι είχα να πω το είπα, ό,τι είχα να γράψω το έγραψα. Αεροπορικών Εταιρειών Αδεία και Ύπνου Επιτρέποντος θα τα πούμε ξανά την Παρασκευή από τη Λευκωσία.
Μέχρι τότε, καλά ποτά!